De werkgroep Nabije Buren Verre Vrienden organiseerde samen met Stichting Cleopatra en Vredesambassade Amsterdam Noord op donderdag 10 april een debatavond over Egypte.
‘Er is veel onrust in Egypte, met heel ons hart willen we een oplossing voor ons land.’ Met deze wens opent Abier Mahmoud, voorzichter van Stichting Cleopatra het stadsgesprek ‘Egypte, hoe verder in vredesnaam?’. De grote zaal van buurtcentrum De Meeuw in Amsterdam Noord zit vol, Egyptische vrouwen zijn uitgedost in rood, wit, zwart; de kleuren van de Egyptische vlag.
Gespreksleider, Mirjam van Dorssen, medewerker bij Oxfam Novib, zet uiteen waar de avond over zal gaan: ‘We willen de ontwikkelingen in Egypte beter begrijpen, onze zorg en hoop delen. Wat kunnen wij, burgers en politiek, voor Egypte doen?’ Dat deze avond in Amsterdam Noord plaatsvindt is geen toeval, zegt ze. ‘Er wonen hier wel duizend stadgenoten van Egyptische afkomst.’
Van Dorssen vertelt over de actuele situatie in Egypte die erg zorgelijk is. ‘In februari 2011  vierden veel mensen daar feest,’ zegt Van Dorssen. Ondertussen is ‘Morsi, de leider van de Moslim Broeders, een jaar aan de macht geweest maar na grote demonstraties afgezet door het leger. In de laatste week van mei zijn er weer verkiezingen. Het ziet er naar uit dat voormalig legerleider Sisi gaat winnen. Ondertussen komen er zorgwekkende berichten. Er zijn talloze mensen omgekomen, veel mensen zitten in de gevangenis. Hoe moet het in vredesnaam verder met dit land?’

Er wordt een filmfragment van Al Jazeera vertoond over de slechte toestand van de Egyptische economie. Een voice-over vertelt over de grote inkomensongelijkheid, de grote werkloosheid en de almaar stijgende voedselprijzen.

Bertus Hendriks, oud-medewerker Midden-Oosten van de Wereldomroep, reageert als eerste op het filmpje. Hij komt al in Egypte sinds 1969. ‘De economie herstelt zich pas als de politieke problemen zijn opgelost. De verwachting dat het nu zonder Morsi beter zal gaan met de economie, is niet realistisch. Er is een totale polarisatie van aanhangers van Sisi en aanhangers van de Moslimbroederschap aan het ontstaan. Een sfeer van als je niet voor ons bent, ben je tegen ons,’ zegt Hendriks.
‘Je kunt moslimbroeders terroristen noemen en ze in de gevangenis gooien. Maar Morsi was wel de eerste democratisch gekozen president van Egypte. Ik denk dat Egypte behoefte heeft aan politiek die verzoening tot stand kan brengen, die de islamitische stroming kan incorporeren in het politieke gebouw.’

De tweede reactie op het filmpje komt van Hesham Farid, voorzitter van stichting Egypte In Ons Hart. ‘In Egypte gaan de salarissen jaarlijks vijf procent omhoog, maar de tomaten worden vreemd genoeg ook ieder jaar vijftig procent duurder. Het probleem is niet de zwakke economie maar de corrupte ambtenarij,’ zegt hij. Farid stemde bij de vorige verkiezingen op Morsi, in de huidige context benadrukt hij het belang van samenwerking van de verschillende bevolkingsgroepen. ‘Kopten, moslims, ongelovigen moeten samen de economie er bovenop krijgen.’ Ook waarschuwt hij voor terrorisme dat vanuit Egypte kan overwaaien naar Europa en de Verenigde Staten.

In het tweede filmfragment vertelt een student en moslimbroeder over het probleem dat veel aanhangers van de Moslimbroederschap en andere partijen, niet of nauwelijks opgeleid zijn. ‘Ze stemmen ja of nee omdat ze denken dat God het zo wil. En ze geloven dat de liberale partijen tegen God zijn en de moslimbroeders met God.’

Het  derde filmpje dat wordt vertoond gaat over het geweld tegen koptisch orthodoxe christenen in Egypte. Een verbrande koptische kerk in Al-Minya verschijnt in beeld. Een van de christenen in de video zegt ‘Als ik bid, heb ik niet meer het gevoel dat dit mijn land is’.

Emeritus hoogleraar Islamitisch recht en oud-directeur van het Nederlands Instituut in Cairo, Ruud Peters, noemt het ‘een belangwekkende gebeurtenis’ dat de moslimbroeders na de  opstand van 25 januari 2011 voor het eerst meededen met de verkiezingen. ‘De moslimbroeders verwierven in de tijd dat ze verboden waren grote aanhang, vooral in de volkswijken, ze verleenden er medische en sociale hulp. Het beeld van de moslimbroeders was dat ze niet zo corrupt waren.’

Volgens Peters hebben de moslimbroeders tijdens hun regeerperiode een aantal fouten gemaakt. ‘Ze schermden zich af, maakten geen plaats voor jongere partijleden en vermeden contact met de seculiere elite. Bovendien probeerden ze zoveel mogelijk mensen op belangrijke posten te krijgen, zonder dat ze naar bekwaamheid keken. Een ander groot probleem was de grondwet die islamitisch moest worden.’ Hij vertelt over Tamarod, een grote volksbeweging die miljoenen handtekeningen verzamelde tegen Morsi, en het leger dat een campagne tegen de moslimbroeders begon. ‘De moslimbroeders werden afgeschilderd als terroristen. Inmiddels is er een legerdictatuur met duizenden politieke gevangenen.’

De vierde spreker, Antonius Abdalla, voert het woord voor de Koptisch Orthodoxe Kerk van de Heilige Maagd Maria in Amsterdam Noord. De laatste tijd groeien moslims en christenen dichter naar elkaar toe, vertelt hij. ‘Het onderdrukken van de kopten is niet voorbehouden aan Morsi, dat gebeurde ook al ten tijde van Mubarak. We willen ons eindelijk Egyptenaar voelen, zonder dat wordt gekeken of we kopt of moslim zijn. We willen dat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen Antonius en Mohammed, en dat religie uit het paspoort verdwijnt.’ ‘Mijn moeder gelooft heilig dat generaal Sisi het land zal redden. Haar generatie kan democratie niet meer aanleren, maar ik heb mijn hoop op de jongeren gevestigd,’ zegt Abdalla.

Het laatste filmpje gaat over de uitzichtloze situatie van veel vrouwen in Egypte. Er is sprake van vrouwenbesnijdenis, seksuele intimidatie: tachtig procent van de vrouwen heeft te maken met huiselijk geweld. Bijna de helft van de vrouwen op het platteland is analfabeet, in de stad kan een kwart niet lezen en schrijven.
‘We hoopten dat de revolutie ook de situatie van vrouwen zou veranderen, maar dat is niet gebeurd. Intimidatie en verkrachtingen zijn aan de orde van de dag,’ zegt Abier Mahmoud van Stichting Cleopatra. ‘We willen gelijke rechten, evenveel verdienen. Er is nog nooit een Egyptische vrouw burgemeester geworden. Ik wil het ministerie van Buitenlandse zaken vragen om samen ons land te verbeteren.’  Salwa el Shaer, adviseur vrouwenrechten, sluit zich bij Mahmoud aan. ‘Egyptische vrouwen hebben maar een kleine kans om een leven op te bouwen, ik hoop dat ze het beter krijgen onder de nieuwe president.’

Na de pauze met koffie,  thee en Egyptische lekkernijen is de beurt aan het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag. Uit de centrale vraag vanavond ‘Egypte hoe verder in vredesnaam?’ spreekt wanhoop en betrokkenheid, zegt Bob Aal, beleidsmedewerker Egypte van het ministerie. Die betrokkenheid wordt gedeeld in de Europese Unie. ‘De hoogste vertegenwoordiger van het buitenlands beleid van de EU, Catherine Ashton was vandaag in Cairo. Van alle landen heeft ze Egypte het vaakst bezocht, na Rusland is het onze grootste buur. We hebben haar gevraagd zich uit te spreken tegen de terreurdaden en mensenrechtenschendingen, zoals het doodvonnis voor 529 moslimbroeders, en de gevangenneming van leiders van de 6-aprilbeweging.’  ‘De regering van Egypte heeft vrij repressieve antiterreurwetten aangenomen, maar is dit de beste manier om terreur aan te pakken? We willen investeren en oproepen tot hervormingen.’
‘Wat kunnen we doen als Nederland? Betrokken zijn bij mensenrechten , één iemand kan al verschil maken, de vrijheid van iedereen telt,’ zegt hij. ‘Het was niet goed onder Morsi, maar het gaat ook nu niet goed, een aantal dingen gaan slechter. Het is daarom belangrijk om ongeacht visie en afkomst wel te gaan stemmen, het is weer een nieuwe kans.’

‘Wat bedoelt u met terrorisme,’ vraagt een man uit het publiek aan spreker Hesham Farid. ‘Het beschadigen van anderen, het vermoorden van mensen,’ antwoordt hij. Een andere bezoeker vraagt naar de herkomst van het filmpje over vrouwenonderdrukking. ‘Ik heb zelf een dochter, een moeder en vrouw en zie deze problemen niet terug.’

Iemand merkt op dat vanavond het onterechte beeld is ontstaan dat Morsi wordt gedemoniseerd.  ‘De moslimbroeders moorden, dáárom worden ze berecht. Hier in Nederland zijn de media alleen maar kritisch over het leger, maar in Egypte staat meer dan de helft van de bevolking achter hen.’

‘Er zijn geen simpele oplossingen,’ zegt Bertus Hendriks. ‘De verkiezingen van Morsi in 2012 waren de meest onafhankelijke die er ooit waren. Ik ken de beschuldigingen dat ze zijn vervalst, maar dat denk ik niet, er waren waarnemers bij. De overwinning was maar klein.’
‘Het is heel belangrijk dat mensen zien dat de islam niet de oplossing is, want in de koran staat niets over werkloosheid en armoedebestrijding. Ik vind het jammer dat de moslimbroeders niet langs de democratische weg zijn verdwenen, die kans is nu gemist, democratie is ‘leren door te doen’. Alleen in het uiterste geval kun je ingrijpen, ik denk dat het heel gevaarlijk is om een groot deel van het electoraat af te schilderen als terroristen.’

Antonius Abdulla: ‘De problemen van christenen zijn wel degelijk heel groot, vrouwen worden onderdrukt, ik ben dagelijks bang dat mijn vriendin die journalist is in Egypte iets overkomt.’ Hij verwijst naar de man uit de zaal die eerder het vrouwenfilmpje in twijfel trok. “Die problemen zijn er, we moeten ze niet wegwuiven maar zeggen hoe het beter kan en het beter maken.’
Hesham Farid komt tot slot terug op het filmpje over religie waarin een afgebrande kerk was te zien. ‘Er zijn meer dan zeventig kerken afgebrand. Het leger heeft beloofd ze weer op te bouwen, inmiddels zijn er zeventien herbouwd,’ zegt hij ‘Laten we zorgen dat alle mensen, alle minderheden beschermd worden door de wet en de sharia. Die opmerking van de man die zei dat hij niet meer het gevoel heeft dat Egypte zijn land is, dat raakte me heel diep.’
De avond wordt afgesloten met een optreden van de Noord Amsterdamse rapper Lamyn Belgaroui en een prachtige traditionele soefi-dans van de Egyptische dansgroep Baladi.

De conclusies van vanavond nog eens op een rij:
- We moeten de problematiek in Egypte in alle ernst onder ogen zien. Die geldt de toestand van de politieke stabiliteit, de economie, de democratie en de fundamentele mensenrechten. Die geldt ook de toestand van de vrouwenrechten, welke soms nog wordt gerelativeerd en goedgepraat.
- Het is belangrijk goede en objectieve informatie te blijven verzamelen over deze terreinen en daarover te blijven discussiëren onder elkaar, zowel in Egypte als in Nederland.
- Egypte heeft grote behoefte aan investeringen. Deze kunnen en moeten worden gekoppeld aan hervormingen ten behoeve van een inclusieve vorm van democratie en respect voor de mensenrechten.
- Vanuit Nederland kan worden bijgedragen aan sociale en humanitaire hulp-projecten ten behoeve van mensen in Egypte. Dit vanuit eenzelfde mentaliteit. Onze betrokkenheid bij de toestand van de fundamentele mensenrechten in Egypte blijft nodig.

Verslag: Mariska Jansen

Foto's: Theo van Kampen

LAAT JE NIET TEGEN ELKAAR UITSPELEN!

Jan Pronk: Armoede in de wereld


Maureen van der Pligt: Crisis in de stad


Lamyn Belgaroui: vredesambassadeur in Noord


Op 24 september werd in het stadsdeelhuis het achtste Stadsgesprek Noord gehouden over ‘’Wie betaalt de prijs van de crisis? De hoofdvraag was: Bedreigt de crisis onze sociale vrede? Ook in Amsterdam-Noord?

Armoede in de wereld.
Jan Pronk, oud minister, legt uit hoe de armoede in de wereld ondanks grote golven van welvaart na de 2e Wereldoorlog niet is afgenomen. Nog steeds leeft een derde van de wereldbevolking in bittere armoede. Hij noemt dat een schande. Overigens treft de jongste economische en financiële crisis armere landen in vertraagd tempo, omdat die minder in deze sectoren verwikkeld zitten. Maar je ziet in China en India toch ook al de gevolgen. De vrije markt richt zich op kapitaal in plaats van arbeid. Arme mensen lijken zo minder nodig en kunnen door sociale strijd niets meer afdwingen en hebben geen perspectief meer. In veel landen zijn het minderheden, bepaalde religieuze of culturele groepen of vrouwen die arm zijn.

Crisis in de stad.
Maureen van der Pligt, raadslid van de SP, beschrijft de Amsterdamse situatie. Ten onrechte wordt er volgens haar afgegeven op de verzorgingsstaat. Want die is er juist voor mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen en juist niet kunnen participeren. Omdat ze van verschillende regelingen afhankelijk zijn, snijden de bezuinigingen op allerlei manieren in hun budget. De voedselbanken wijzen op groeiende armoede. Een derde van de kinderen in Amsterdam-Noord groeit in armoede op. Er dreigen voortdurend huisuitzettingen. Als de gemeente de zorg van de staat straks over gaat nemen, wordt het nog lastiger. Mensen moeten aan het werk, is de gedachte. Maar werk is er niet. Of het is wegbezuinigd zoals de ‘gesubsidieerde banen’. Werken met behoud van uitkering verdringt vaak reguliere banen. Ontslagen in de zorgsector van mensen die vervolgens voor eigen risico en voor minder geld als zelfstandige weer worden ingehuurd veroorzaken dreigende armoede. Je ziet de scheiding tussen arm en rijk in Amsterdam groter worden.

Sociale onvrede.
Onder leiding van Hans Krikke mengt de zaal zich in het gesprek. Paul Scheerder van het Leefkringhuis en de Voedselbank (300 pakketten per week!) herkent de groeiende armoede, ook bij hoogopgeleiden. Inderdaad bedreigt de crisis de vrede. Vaak al heel dichtbij in huis, waar de spanningen rond werkloosheid en schulden geregeld uitmonden in huiselijk geweld. Armoede kan soms saamhorigheid scheppen tussen mensen, maar vaak ook niet. Jan Pronk ziet in Nederland (en Amsterdam) een groeiende kloof tussen arm en rijk. Het neoliberale uitgangspunt ‘Arme mensen zijn overbodig in de samenleving en kosten alleen maar geld’ is overal binnengeslopen Het is je reinste Darwinisme: de sterkste overleeft. Hij is bitter teleurgesteld in de sociale democratie.

Zorg om de toekomst.
Martine Drabbe van Streetcornerwork vertelt hoe veel jongeren wel willen werken, maar de werkloosheid is enorm en in sollicitatieprocedures vindt discriminatie plaats. De opvangplekken voor dakloze jongeren zitten overvol. Het negatieve gedrag dat hieruit voortkomt wil Streetcornerwork ombuigen door een relatie aan te gaan met jongeren die affectief verwaarloosd zijn. Ze begrijpen de rat race in de samenleving niet en kunnen soms niet eens lezen. Lia Kromhout vanuit de scholen actief in de projecten Vreedzame School en Vreedzame Wijk legt uit hoe ze op de scholen en in de buurten al jong met het aanleren van goed burgerschap beginnen. De kinderen krijgen een stem, mogen meedenken over allerlei zaken en krijgen verantwoordelijkheden. Bovendien leren ze op een positieve en zorgzame manier met elkaar om te gaan, en hoe je conflicten constructief kunt oplossen. Ze krijgen bijgebracht: Ik doe er toe! De kinderen zien natuurlijk de verschillen tussen rijk en arm op school, maar leren ermee om te gaan.

Zeggenschap over je eigen situatie.
Ivo Kooijman en Marco van Langen, vrijwilligers in de organisatie van Onze Energie, vertellen over een coöperatie die windmolens ontwikkelt op het NDSM-terrein waar mensen uit de omwonende buurten een aandeel in kunnen nemen. Jan Pronk vindt de coöperatie een goede tegenkracht in een puur kapitalistische maatschappij en een goede tegenbeweging tegen de energiegiganten voor wie duurzaamheid op de tweede plaats komt. Daarbij: juist de armste landen zullen zich het minst kunnen weren tegen klimaatveranderingen. Maureen van der Pligt ziet ook graag een tegenbeweging, als in het kader van de WMO de grote zorgaanbieders de contracten binnen gaan halen. In plaats van zorg ‘aanbesteden’ zou de gemeente zorg moeten ‘gunnen’ waardoor goede kleine initiatieven een kans krijgen. Leden van de huurdersvereniging van de Van der Pek-buurt vertellen hoe ze graag opnieuw een coöperatie van de woningvoorraad daar hadden gezien in plaats van de bestaande corporaties. Ook in andere wijken waar gerenoveerd wordt leidt het gebrek aan zeggenschap van de bewoners zelf tot veel onvrede in de buurt. Iemand noemt noemt het door Unesco beschermde Siedlungen der Berliner Moderne, een wijk van Berlijn waar goede structuur is aangebracht, het onderhoud perfect is en waar iedereen wel bij vaart. Jan Pronk als ervaren politicus zegt op de vraag ‘Hoe kunnen we politici laten luisteren?’: Politici beginnen in de regel met goede bedoelingen. Maar de bestuurscultuur verandert hen nu eenmaal. Hij raadt aan politici persoonlijk aan te spreken. Zeg het, als je in ze teleurgesteld bent. Blijf ze daarin lastig vallen en blijf actie voeren.

Sociale vrede in Noord.
Maureen van der Pligt neemt de verhalen uit Noord mee en geeft de aanwezigen mee, om steeds zo nodig in verzet te komen en niet te denken: Het heeft toch geen zin. Want je blijft verantwoordelijk als burger, ook als je niets doet. Jan Pronk geeft mee om gebruik te maken van inspraak, zeggenschap en politieke deelname. Anders zullen ‘de bazen’ het altijd winnen. Laat je nooit tegen elkaar uitspelen als religieuze, culturele of wat dan ook voor groep. Als iets de sociale vrede bedreigt, is het wel dat groepen zich tegen elkaar laten opzetten.

De avond georganiseerd door Nabije Buren, Verre Vrienden, wordt besloten met entertainment /rap door Lamyn Belgaroui, vredesambassadeur in Amsterdam-Noord.

Dr. Gwen van Eijck



Kees Diepeveen



Ron Onverzaagt

Verslag van het Stadsgesprek Noord #7 over Wonen en Integratie.
Op 19 april hield de werkgroep Nabije Buren Verre vrienden het 7e Stadsgesprek Noord in het Stadsdeelhuis. De gespreksleider, John Jansen van Galen, zet de vraag van dit stadsgesprek uiteen: Wonen in Noord. Welk woningbeleid bevordert samenleven en integratie? Hij ziet overal in de wereld in steden dat mensen haast van nature en uit vrije wil zich bij ‘soortgenoten’ vestigen. Alleen in Nederland vind je bewust beleid om bevolkingsgroepen te mengen. Levert het wel altijd iets op en is het vol te houden?

Mensen moeten het zelf doen.
Dr. Gwen van Eijck, stadssociologe, onderzoekt gemengde buurten: hoe leeft men samen en waarom? Hoe kan beleid dat stimuleren? Samenleven is een feit, integratie is dat niet. Dat vergt inspanning van mensen, van iedereen. Wat kan beleid daaraan bijdragen? Gemengd bouwen om integratie te bevorderen is zinloos. Je kunt beter investeren in participatie, in opleiding, werk, verenigingen en organisaties. Gemengd bouwen is zinvol, mits er goede ontmoetingsplekken zijn: openbare ruimte met pleinen, parken en winkels en voorzieningen zoals buurthuizen, scholen en vrijwilligersorganisaties. Mensen moeten het zelf doen.

Stad van Aankomst.
Kees Diepeveen, wethouder volkshuisvesting, ziet Amsterdam-Noord vanaf het begin al als Stad van Aankomst (Arrival City). Nieuwkomers uit krotten in de Jordaan en op de eilanden kregen huizen met tuintjes. Nu zijn het mensen uit Turkije, Marokko, Ghana etc. Noord groeide uit tot lappendeken van bouwstijlen en bevolkingsgroepen.
Het huisvestingsbeleid in Noord is gericht op diversiteit en rijke schakering aan bevolkingsgroepen, zoals nu in De Bongerd en Overhoeks. Homogene buurten zijn geen probleem, mits ze in heterogene, gevarieerde wijken liggen. Anders krijg je problemen als destijds in de Bijlmer of nu in de Franse banlieus. De Molenwijk is wel gelukt omdat het de goede schaal heeft. Mengen helpt niet, maar niet-mengen helpt helemaal niet. Te grote homogeniteit belemmert sociale stijging. Voor alle inkomensgroepen moeten goede woningen zijn in Noord. De kwaliteit van de openbare ruimte en de voorzieningen zijn heel belangrijk. Dat vergt veel inzet en menskracht en dat lukt het beste in een divers stadsdeel.

Duurzame wijken.
Ron Onverzaagt, regiomanager Noord van woningcorporatie Ymere gaat het om vitale en leefbare wijken met verschillende types woningen en winkels. Ymere wil mensen niet pamperen, maar faciliteert en activeert graag. Ze gaat uit van actieve bewoners en bekijkt per wijk wat er nodig is. In gewone woonwijken is een goede dienstverlening al genoeg. In leefwijken is het belangrijk dat het schoon en veilig is. In groeiwijken moet in van alles geïnvesteerd worden, bijvoorbeeld in de Van der Pek-buurt. Ondernemers kunnen daar goedkoper huren, maar moeten het wel verder zelf redden. Ymere streeft naar duurzame wijken, waar in de kracht van de bewoners wordt geloofd. Mensen maken of breken zelf de wijk en stemmen daar hun individuele en gezamenlijke wensen op elkaar af. Diversiteit in inkomen en cultuur geeft een wijk kracht en mogelijkheden, bijvoorbeeld sociale stijging, een duurder huis in dezelfde buurt.
Ymere is daarom actief in sloop en nieuwbouw. Maar dat proces valt nu langzaam stil door de bouwcrisis.
Daarom wordt gezocht naar nieuwe vormen om diversiteit te realiseren. Segregatie is geen goede ontwikkeling. Het kan leiden tot armoede, vertrek van winkels, blijvende afhankelijkheid van uitkeringen.
Het mengen van functies is ook heel belangrijk, zoals wonen en werken in de Van der Pek-buurt.

Noord is al mooi, maar het kan beter.
In de discussie die in de zaal volgt worden allerlei wijken en buurten in Noord genoemd, waar de vragen rond diversiteit spelen. Een aantal hebben primair met geld(-problemen) te maken. Bijvoorbeeld het gedwongen moeten huren van een parkeerplek bij een woning. Of de stapeling van effecten van inkomens-, uitkerings- en toeslagmaatregelen vanuit Brussel, Den Haag en Amsterdam. Woningen bestemd voor de sloop zijn misschien goedkoop, maar er mankeert van alles aan. Ook studenten en andere woningzoekenden verdienen beter dan een slooppand.
Veel mensen in de zaal juichen over hun buurt of wijk. Vlakbij Amsterdam en toch de rust van buiten.
Iemand uit de Van der Pek-buurt benadrukt wonen als een werkwoord. Het is een levenswijze. En de buurt is een organisme dat een zorgvuldig groeiproces verdient. Sloop en nieuwbouw kan dat proces ernstig verstoren.
Een bewoner uit Tuindorp Oostzaan vraagt: Kan de overheid ook een bijdrage leveren als bewoners volgens de bedoeling actief worden? Bijvoorbeeld nu een groep rond het Zonneplein zich inzet om het weer tot een levend plein te maken. Het hoeft niet eens zozeer met geld. Maar de overheid kan dit initiatief stem geven.
Ook worden er opmerkingen gemaakt over de vorm van de architectuur (niet alweer zo’n blok!). Niet de bewoners, maar de omgeving moet er tegen aan kijken. Wat spannender architectuur alstublieft. Ron Onverzaagt denkt dat architecten hun best doen om het mooi te maken. Maar wil je sociale huurwoningen bouwen zijn er wel grenzen aan de kosten.

Buurt op orde.
Volgens Gwen van Eijk blijkt uit onderzoek dat we niet teveel van gebouwen en omgeving moeten verwachten, maar dat het om de mensen gaat en wat zij doen.
Enkele aanwezigen denken daar anders over. Kees Diepeveen geeft een voorbeeld: Voor arme mensen is het juist belangrijk dat de buurt op orde is, omdat ze er noodgedwongen veel verblijven. Raar trouwens dat arme mensen voor wie een tuintje zo belangrijk kan zijn, vaak in hoogbouw terecht komen en mensen met een hoog inkomen die veel van huis zijn een laagbouwwoning met tuin hebben.
In de Molenwijk is de hoogbouw juist midden in het groen en is de sociale cohesie wel sterk.
Dat gaat dwars door de etnische afkomst van de bewoners heen. Ook op de scholen zijn nu veel allochtone vrijwilligers. Het is belangrijk dat bewonersorganisaties een lange adem houden om dit te bereiken.
In Noord komt het helaas ook voor dat mensen zich in inmiddels gewilde, groene buurten vestigen en zich vervolgens afzijdig van de buurt houden, meldt een bewoner uit Banne 2.

Een plek voor iedereen.
Iemand vreest, dat in delen van Noord de mensen met lagere inkomens van de huurmarkt worden verdreven. Voor starters op de woningmarkt lijkt er ook te weinig kans. De maatregel tegen scheefwonen helpt niet. Want de huurverhoging van de zo vrijgekomen woningen is een belemmering voor starters en lage inkomens.
Volgens Kees Diepeveen is het beleid in Noord, dat niet de ene groep de ander verdringt. Veel sociale woningbouw blijft. Daarnaast is er nu ruimte voor bijvoorbeeld Overhoeks. Ook wordt nu gewerkt aan heel kleine en goedkope woningen voor jonge starters aan de IJdoornlaan. Een bewoonster in de zaal vraagt zich wel af of beleidsmatig goed bedacht wordt wat het zwaarste weegt bij de ontwikkeling van de woningbouw, productie en geld of het welzijn van mensen.
Enkele bewonersinitiatieven blijken een succesvolle bijdrage aan het samenleven in één buurt of wijk. Bijvoorbeeld het Huis van de Buurt in het Nieuwe Schouw. Taallessen aan allochtonen of vluchtelingen zijn een prima investering in een betere samenleving. Iemand meent, dat we in dat opzicht veel van kinderen kunnen leren die haast vanzelfsprekend integreren. Woningen en woningbeleid moeten dat proces ondersteunen. Zij is het eens met Gwen van Eijk, dat integratie niet van één kant kan komen.

Goede voorzieningen.
Gwen van Eijk verwacht inderdaad niet zoveel van diversiteitsbeleid. Niet gemengd wonen, maar goede voorzieningen als buurthuizen en scholen doen er toe. Daarom zijn de bezuinigingen op dat terrein te betreuren. Enkele bewoners vallen haar bij en noemen in dit verband Ons Huis en het Molenhuis.
Kees Diepeveen betreurt het ook, maar wijst op het gebrek aan geld. Er is geen rek meer, elke maatregel raakt momenteel de mensen direct. Wel worden er ook nieuwe initiatieven voor ontmoetingskansen geschapen, zoals de Noorderparkkamer en winkeltjes in de Van der Pek-buurt.
Met enkele losse observaties sluit het debat af: Iemand vreest dat door Eye en Overhoeks de prijzen van de woningen en in de winkels in de omgeving ook omhooggaan. Iemand in Banne 2 signaleert dat voorzieningen in de buitenruimte door snelle verandering van de populatie nutteloos en ongebruikt zijn.
Iemand herinnert aan de prachtige bijdrage van Samen Wonen, Samen Leven in de Banne 1 aan de integratie in voorgaande jaren. Deze wijk is zelf inmiddels al weer afgebroken, het werk gelukkig niet. Iemand van de de voormalige Vrouwenbazaar vertelt nog eens, hoe de weg van integratie is uitgelopen op deelname van vrouwelijke ondernemers in de samenleving.
Wonen in Noord blijkt inderdaad een werkwoord. Volop in een beweging die inzet van allen vraagt. Frits Lambrechts sloot passend af met het lied: Mens durf te leven!

Prof. dr. Anton Wessels

Op donderdag 27 Oktober zal om 20.00 in de raadszaal van het Stadsdeelhuis aan het Buikslotermeerplein opnieuw een “Stadsgesprek Noord” plaatsvinden. Deze keer onder de titel: ”Geloven in Noord” en met als centrale vraagstelling: Ondermijnt openheid voor andere religies de eigen levensvisie?

Organisator van deze avond in de lopende reeks debatten over urgente samenlevingsvragen in Noord is de werkgroep Nabije buren, Verre vrienden. Op dezelfde dag zullen ook op andere plaatsen van de stad interreligieuze bijeenkomsten worden georganiseerd.

Als sprekers treden op in Noord: Prof. Anton Wessels, emeritus hoogleraar godsdienstwetenschappen aan de VU en Nora Asrami, secretaris van het Platform voor religies en levensbeschouwingen “In vrijheid verbonden”. Als insprekers vanuit de levensbeschouwelijke groeperingen die actief zijn in Noord treden op: Tom Rijken (Doopsgezinde Broederschap), Brita Stern (Humanistisch Verbond) en Mohamed Faiq (Moskee Mohsinine).

Zwaartepunt van de avond vormt het onderlinge debat o.l.v. Hans Krikke, bewoner van Noord en directeur Stichting Samenwonen-Samenleven.

Er zal muziek worden gemaakt door de groep New Music van de Protestantse gemeente de Ark en uit de Koran worden gereciteerd door een jonge leerling van de Mohsinine Moskee aan de Meeuwenlaan.

De toegang is gratis en er wordt na afloop een drankje geschonken. Inloop vanaf 19.30 uur.

Zie de pagina stadsgesprek 1-5.